Lista światowego dziedzictwa, jest to spis obiektów objętych szczególną ochroną międzynarodowej organizacji UNESCO (Organizacja Narodów Zjednoczonych do Spraw Oświaty, Nauki i Kultury), ze względu na ich unikatową wartość kulturową bądź przyrodniczą dla ludzkości.
Chcę Wam pokazać te wspaniałe miejsca i zapewnić, że te mniej znane również zachwycą Was swoją niezwykłością.

26 lip 2016

Dziedzictwo niematerialne Mongolia, część 1

Tradycyjna muzyka morin khuur
Istnienie instrumentów strunowych ozdobionych głowami koni znajduje potwierdzenie w źródłach pisanych, pochodzących z XIII i XIV wieku z terenu imperium mongolskiego. Znaczenie skrzypiec wkracza poza ich funkcję jako instrumentu muzycznego, ponieważ tradycyjnie stanowiły one integralny element uroczystych obrzędów i codziennych czynności. Charakterystyczny kształt morin khuur jest ściśle związany z bardzo istotnym kultem konia. Wydłużone pudło rezonansowe instrumentu w kształcie trapezoidu przymocowane jest do długiego prostego gryfa bez zdobień, zwieńczonego rzeźbą końskiej głowy. Tuż poniżej głowy, po obu stronach szyi wyrastają jak uszy kostki strojenia. Tradycyjnie, tablica rezonansowa jest pokryta skórą zwierzęcą, a struny i smyczek są zrobione z włosia końskiego. Instrument najczęściej gra solo, ale czasami akompaniuje tańcom, długim pieśniom (urtyn duu), mitycznym opowieściom, obrzędom, czy choćby codziennej pracy przy koniach. Do dziś w repertuarze morin khuur zachowały się niektóre dawne melodie (tatlaga) specjalnie przeznaczone do oswajania zwierząt, a będące pozostałością minionej ery, w której uważano, że muzyka posiada magiczne właściwości.

                                                       fuente: www.flickr.com



                                                          fuente: depositphotos.com


Sztuka Khoomei
Khoomei jest formą śpiewu wywodzącego się z gór Ałtai w zachodniej Mongolii. Wykonawca naśladuje dźwięki występujące w przyrodzie, jednocześnie emitując dwa odrębne głosy: wraz z ciągłym jednostajnym dźwiękiem przypominającym buczenie, śpiewający wykonuje melodię harmoniki. Khoomei dosłownie oznacza gardło i jak się powszechnie uważa, nauczono się go od ptaków, których dusze są głównym obiektem praktyk szamańskich. Jest wykonywany przez mongolskich koczowników podczas różnorodnych wydarzeń, począwszy od doniosłych uroczystości państwowych po spotkania rodzinne. Jest także wykonywany podczas wypasu bydła oraz w jurtach w trakcie kołysania dzieci do snu. Tradycyjnie wiedza na temat Khoomei przekazywana jest ustnie przez osoby, które opanowały już tę sztukę albo w relacji mistrz-uczeń. 

                                                   fuente: www.unesco.org


Naadam
Jest narodowym festiwalem odbywającym się co roku w Mongolii między 11 a 13 lipca. Obejmuje trzy tradycyjne konkurencje sportowe: wyścigi konne, zapasy i łucznictwo. Mongolski Naadam jest nierozłącznie związany z koczowniczym trybem życia Mongołów, którzy przez długi czas zajmowali się pasterstwem na rozległych stepach Azji centralnej. Ważną rolę podczas festiwalu odgrywają tradycyjne przekazy ustne, sztuki sceniczne, kuchnia narodowa, rzemiosło oraz takie formy kulturowe, jak długie pieśni, śpiew alikwotowy Khoomei, taniec Bie biyelgee i gra na skrzypcach Morin khuur. Mongołowie przestrzegają rytuałów i tradycyjnych praktyk, takich jak noszenie specjalnych strojów oraz posługiwanie się specyficznymi narzędziami i akcesoriami sportowymi. Uczestnicy festiwalu otaczają szacunkiem zawodników i zawodniczki oraz konkurujące ze sobą dzieci, a zwycięzcy nagradzani są tytułami. Zawodnikom dedykowane są rytualne pieśni pochwalne i poematy. Każdy uczestnik jest mile widziany i zachęcany do udziału w Naadam, przez co festiwal przyczynia się do uczestnictwa w życiu wspólnoty i zacieśniania więzi. Wszystkie trzy dyscypliny sportowe są bezpośrednio związane ze stylem i warunkami życia Mongołów, a ich przekazywanie i rozwijanie jest tradycyjnym obowiązkiem członków rodzin w ramach wychowania w domu, chociaż ostatnio zostały wprowadzone bardziej sformalizowane metody kształcenia w dziedzinie zapasów i łucznictwa. Rytuały i zwyczaje Naadam podkreślają także szacunek do przyrody i środowiska.

                                                     fuente: www.toursmongolia.com


                                                                fuente: thenigo.com



                                                       fuente: naadamfestival.com



                                             fuente: jeremynicholl.photoshelter.com


Tradycyjne rzemiosło i zwyczaje związane z namiotem ger
Budowanie i dekorowanie mongolskich domów ger jest osadzonym w tradycji przedsięwzięciem, które angażuje całe rodziny lub wspólnoty. Mężczyźni zajmują się obróbką drewna, a kobiety i mężczyźni – wykonywaniem dekoracji, szyciem oraz wyrobem filcu. Ger jest okrągłą konstrukcją, złożoną z płóciennych i filcowych ścian, umocowanych na drewnianym szkielecie z tyczek i  naciągniętych za pomocą lin,  oraz ze stożkowatego dachu, również z płótna i filcu. Konstrukcja jest lekka, co odpowiada potrzebom ludów wędrownych, giętka i łatwa w montażu oraz na tyle wytrzymała, że może być rozkładana na części i ponownie montowana. Jest dość solidna,  by oprzeć się gwałtownym wiosennym wichurom. Mongolski Ger ma takie same elementy konstrukcyjne na terenie całego kraju: drewniany szkielet malowany i zdobiony tradycyjnymi ornamentami, pokrycie wykonane z białego filcu i płótna,  liny skręcane z sierści zwierząt, podłogi i chodniki z ręcznie wytwarzanego filcu oraz umeblowanie. Sztuka związana z tradycyjnym rzemiosłem jest przekazywana młodym pokoleniom przez starszych rzemieślników. Budowanie i demontowanie ger to czynności angażujące całe rodziny, w trakcie których dzieci uczą się rzemiosła, przyglądając się pracy starszych. Strzyżenie owiec i przygotowanie wełny, wyrób filcu, zszywanie płócien i wykonanie drewnianej konstrukcji to zazwyczaj zajęcia zespołowe.

                                               fuente: modernger.wordpress.com


                                                     fuente: queenofretreats.com


Szagaj charwaa
Mongołowie czczą niektóre kości zwierząt hodowlanych, używając ich do obrzędów religijnych i tradycyjnych gier. Jedną z takich popularnych gier zespołowych jest zręcznościowa gra ze strzelaniem kośćmi szagaj charwaa. Drużyna liczy od sześciu do ośmiu graczy. Gra polega na wysyłaniu pstryknięciem palca „strzały” z gładkiej drewnianej podstawki do celu składającego się z baranich kostek (szagajów). Gra się trzydziestoma płaskimi klockami, podobnymi do domina. Grze towarzyszą tradycyjne melodie i pieśni związane z tematem gry w kości, śpiewane przez uczestników. Każdy z zawodników ma własne, ręcznie wykonane przedmioty do gry i nosi specjalny strój zdobiony stosownie do jego rangi i zasług. Członków drużyny łączą bliskie relacje. Obowiązują reguły etyczne, opierające się na wzajemnym szacunku i poszanowaniu godności drugiej osoby.

                                               fuente:  pajaritaspapel.blogspot.com                                                        

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz