Sekwana jest ściśle powiązana z historią Paryża i rozwojem miasta, który
prześledzić można od Luwru do wieży Eiffla, od placu Concorde do Grand i
Petit Palais. Katedra Notre-Dame i Sainte-Chapelle są arcydziełami
architektury, zaś rozległe place i szerokie ulice, zaprojektowane przez
barona Hausmanna, wpłynęły na urbanistykę światową przełomu XIX i XX w. Rzeka dzieli miasto na dwie części: prawy brzeg i lewy brzeg.
Na lewym brzegu można zobaczyć: Katedrę Notre-Dame, Muzeum Orsay, Bibliotekę Narodową, Stację Paris-Austerlitz, Menażerię Jardin des Plantes, Campus de Jussieu, Instytut świata arabskiego, Ministerstwo d.s Spraw Zewnętrznych, bulwar Quai d’Orsay, palais Bourbon, Les Invalides, Wieże Eiffla, Musée du quai Branly, park André Citroën i inne zabytki.
Gotycka katedra Notre-Dame została wzniesiona na wyspie zwanej Île de la Cité, jej budowa trwała ponad 180 lat (1163-1345). 15 kwietnia 2019 około godz. 18:50 w świątyni wybuchł pożar, który spowodował ogromne zniszczenia, m.in. doszło do zawalenia się dachu i iglicy katedry.
Muzeum Orsay to dawny dworzec kolejowy zaprojektowany przez Lalouxa. Uroczysta inauguracja budowli odbyła się 14 lipca 1900 roku, podczas wystawy światowej.
Po 39 latach został zamknięty, pełnił funkcję teatru
Renault-Barrault, sali domu aukcyjnego Druot, służył także jako tło w wielu filmach (m.in. w Procesie Orsona Wellesa). W 1978 roku wpisano go na listę zabytków i tym samym uniemożliwiono jego
wyburzenie. Kilka lat wcześniej pojawił się też pomysł, by dawny
dworzec przekształcić w muzeum sztuki XIX wieku. Prace nad realizacją tej koncepcji rozpoczęły się w 1979 roku, kierowała nimi architekt Gae Aulenti. Uroczystego otwarcia Musée d’Orsay dokonał prezydent François Mitterrand 1 grudnia 1986 roku. Zbiory zawierają głównie sztukę francuską z lat 1848–1918: malarstwo, rzeźbę, fotografię oraz meble. Dzieła te są młodsze od tych, które prezentowane są w Luwrze, a starsze od zbiorów Centre Georges Pompidou. Najbliższą stacją metra jest Solférino.
Początki Francuskiej Biblioteki Narodowej sięgają średniowiecza i biblioteki królewskiej założonej w Luwrze (Louvre) przez Karola V w 1368. Szczególny jej rozwój rozpoczął się po wydaniu w 1537 przez króla Franciszka I specjalnego dekretu, ustanawiającego egzemplarz obowiązkowy. Czas bardzo ważny w dziejach biblioteki to okres Colberta, ministra Ludwika XIV, który udostępnił zbiory biblioteki do publicznego użytku (1692). Burzliwe epizody w dziejach Paryża, jak rewolucja francuska, Komuna Paryska, I i II wojna światowa oszczędziły zbiory BnF. Dzięki temu posiada w chwili obecnej ponad 11 milionów woluminów. Od 1996
głównym gmachem BnF jest kompleks przy Rue de Tolbiac, zwany Site
François-Mitterrand, zbudowany z inicjatywy tego prezydenta. W czterech
wieżach wysokich na 79 m zgromadzono większość księgozbioru (łączna
długość półek osiąga 395 km). Czytelnie dla studentów i naukowców
mieszczą się między wieżami w cokole otaczającym kompleks. Budynek ten, w
całości został zaprojektowany przez Dominique Perrault.
Gare d'Austerlitz to jeden z głównych dworców kolejowych Paryża.
Menażeria Jardin des Plantes to drugi pod względem wieku najstarszy ogród zoologiczny na świecie po wiedeńskim Tiergarten Schönbrunn. Menażeria powstała w 1794 jako część ogrodu botanicznego. W czasie rewolucji francuskiej na wniosek uczonych przyrodników do Jardin des Plantes przeniesiono zwierzyniec Ludwika XVI, znajdujący się w Wersalu.
Instytut świata arabskiego
Instytut Francji to francuskie towarzystwo naukowe założone 25 października 1795. Grupuje pięć Akademii: Akademię Francuską, Akademię Inskrypcji i Literatury Pięknej, Akademię Nauk, Akademię Sztuk Pięknych oraz Akademię Nauk Moralnych i Politycznych.
Ministerstwo d.s Spraw Zewnętrznych
Pałac Burbonów powstał w latach 1722-1728. Zbudowny został dla córki Ludwika XIV i Madame de Montespan, księżniczki Ludwiki Franciszki de Bourbon. Jest to oficjalna siedziba Zgromadzenia Narodowego, niższej izby ustawodawczej rządu francuskiego.
Les Invalides został wybudowany z inicjatywy Ludwika XIV w.
Od początku istnienia służył jako szpital i pensjonat dla inwalidów
wojennych. W swoich salach mógł pomieścić około cztery tysiące chorych i
rannych. Kompleks ten składa się z Pałacu Inwalidów (fr Hôtel des Invalides) wybudowanego według projektu Libérala Bruanta w stylu klasycystycznym, w 1676 oraz Kościoła Inwalidów wzniesionego w 1706 roku przez Jules'a Hardouin-Mansarta, w którym spoczywają prochy Napoleona Bonaparte.
Wieża Eiffla jest najwyższą budowlą w Paryżu i piątą co do wysokości we Francji. W momencie powstania była najwyższą wieżą na świecie. Wieżę zbudowano specjalnie na paryską wystawę światową w 1889 roku. Miała upamiętnić setną rocznicę rewolucji francuskiej
oraz zademonstrować poziom wiedzy inżynierskiej i możliwości techniczne
epoki, być symbolem ówczesnej potęgi gospodarczej i naukowo-technicznej
Francji. Projekt podkreślał architektoniczne walory żelaza, wbrew
dominującemu w XIX wieku akademizmowi, który uważał żelazo za prosty materiał budowlany. Projekt wykorzystywał doświadczenia epoki i jej konstruktora, Gustave'a Eiffela,
w budowie kolejowych mostów żelaznych. Po 20 latach budowla miała być
rozebrana, lecz Eiffel nie chciał do tego dopuścić i założył na wieży
laboratorium aerodynamiczne i meteorologiczne. Jednak dopiero udane
eksperymenty (z udziałem Juliana Ochorowicza, wynalazcy i konstruktora) z umieszczonym na szczycie telegrafem „bez drutu” ocaliły wieżę i odstąpiono od jej demontażu.
Muzeum Musée du quai Branly zostało otwarte w 2006 roku dzięki inicjatywie prezydenta Francji Jacques'a Chiraca. Posiada około 267 000 eksponatów z których 3500 jest wystawiana. Zbiory rozdzielone są na kolekcje gromadzące przedmioty z Azji, Afryki, Ameryki i Oceanii.
Ekspozycje kontynentów podzielone są na mniejsze ekspozycje dzieł
sztuki pochodzących z poszczególnych państw, narodów i plemion.
Przykładowo można wyróżnić ekspozycje poświęcone sztuce Aborygenów, Papuasów, Majów, Inków i Azteków. W Wieży Muzyki eksponowane są instrumenty muzyczne z całego świata,
kolekcjonowane przez różne francuskie placówki etnograficzne w okresie
niemal 120 lat.
Park André Citroën
Na prawym brzegu można zobaczyć: Park Bercy, AccorHotels Arena, Ministerstwo d.s Finansów, Stację kolejową París-Lyon, Luwr, Grand Palais, Petit-Palais, Ratusz, Ogrody Tuileries, Palais-Royal, Samaritaine, Pałac Chaillot, Pałac Tokyo, Place de la Concorde i inne zabytki.
Park Bercy zajmuje powierzchnię 14 hektarów, rozciągając się od prawego brzegu
Sieny do Palais Omnisports de Paris-Bercy i stacji metra Cour
Saint-Emilion. Składa sie z trzech połączonych ze sobą ogrodów: Ogród
Romantyczny, w którym znajduje się kilka oczek wodnych, Rabaty Kwiatowe,
miejsce wielu gatunków roślin, oraz Łąki, gdzie wysokie drzewa rzucają
przyjemny cień na otwarte przestrzenie trawników.
Gare de Lyon (Dworzec Lyoński), także Paris-Lyon, jest jednym z sześciu głównych dworców czołowych Paryża. Pierwszy Dworzec Lyoński otwarto oficjalnie dla podróżnych w 1849 roku.
Była to prosta, drewniana budowla, ponieważ trwał jeszcze spór między
rządem Francji a kompanią Chemin de Fer de Paris à Lyon co do ostatecznego umiejscowienia dworca. Przewoźnik miał nadzieję wybudować dworzec bliżej centrum miasta, w pobliżu Place de La Bastille, jednak ostatecznie dworzec zachował swoją pierwotną lokalizację. Drugi dworzec został zaprojektowany przez François-Alexis Cendrier i otwarty w roku 1855. Zbudowano go na podwyższeniu terenu rzędu 6 m, aby zabezpieczyć go w wypadku wylewów Sekwany. W czasie wydarzeń Komuny Paryskiej dworzec został częściowo zniszczony przez pożar, odbudowano go w 1871 roku.
Luwr to dawny pałac królewski, obecnie jedno z największych muzeów na świecie. Położony jest między Rue de Rivoli i prawym brzegiem Sekwany oraz ogrodami Tuileries i Rue du Louvre.
W kompleksie budynków o całkowitej powierzchni wynoszącej 60 600 metrów
kwadratowych znajdują się zbiory liczące około 300 000 dzieł sztuki od
czasów najdawniejszych po połowę wieku XIX, dzieła światowego
dziedzictwa o największej sławie takie jak np. stela z kodeksem Hammurabiego, Nike z Samotraki, Mona Lisa pędzla Leonarda.
Grand Palais (Wielki Pałac) to hala wystawowa zbudowana na wystawę światową jaka odbyła się w Paryżu w 1900 roku.
W tym samym czasie zbudowano Muzeum Petit-Palais. Można tu zobaczyć m.in obrazy pochodzące z okresu średniowiecza oraz renesansu.
Obecny budynek ratusza został wzniesiony w latach 1874-1882 jako rozbudowana rekonstrukcja XVII-wiecznego ratusza, który został spalony podczas Komuny Paryskiej.
Tuilerie (Les Tuileries) leży między Luwrem, placem Zgody (place de la Concorde) i Sekwaną. Do czasów Komuny Paryskiej stał tam zniszczony w maju 1871 ogromny pałac renesansowo-barokowy, paryska rezydencja walezyjskich i burbońskich królów i napoleońskich cesarzy Francji. Jst to jeden z najstarszych paryskich ogrodów.
Place de la Concorde (pl. plac Zgody) leży między Polami Elizejskimi a Ogrodami Tuilerie. Został zbudowano w latach 1755-1775 według projektu Jacques'a Ange Gabriel'a. Na jego środku ustawiono pomnik Ludwika XV, a sam plac otrzymał jego imię (Place Louis XV). W czasach rewolucji francuskiej usunięto pomnik króla, przemianowując nazwę na Place de la Révolution a na placu ustawiono gilotynę. Swoje stałe miejsce gilotyna znalazła przy wejściu do Ogrodów Tuilerie. Między innymi w 1793 roku ścięto tu króla Ludwika XVI oraz królową Marię Antoninę. W centralnej części placu znajduje się egipski obelisk podarowany w 1831 roku przez kedywa (wicekróla) Egiptu, Muhammada Alego. Obelisk ma ponad 3300 lat (w 2006 r.) i pochodzi ze świątyni w Luksorze. Waży 230 ton i mierzy 23 metry wysokości.
Palais-Royal to siedziba francuskiej Rady Stanu, Rady Konstytucyjnej i Ministerstwa Kultury, połączony z francuskim Teatrem Narodowym Comédie-Française. Wybudowany został w latach po 1624 dla kardynała Richelieu, który w testamencie zapisał swój "Palais-Cardinal" Ludwikowi XIII. Po śmierci Ludwika XIII (1643) do pałacu przeniosła się z Luwru regentka Anna Austriaczka ze swymi synami i kardynałem Mazarinem, i to właśnie wtedy pałac otrzymał obecną nazwę.
Pałac Tokyo -Muzeum Sztuki Współczesnej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz