Lista światowego dziedzictwa, jest to spis obiektów objętych szczególną ochroną międzynarodowej organizacji UNESCO (Organizacja Narodów Zjednoczonych do Spraw Oświaty, Nauki i Kultury), ze względu na ich unikatową wartość kulturową bądź przyrodniczą dla ludzkości.
Chcę Wam pokazać te wspaniałe miejsca i zapewnić, że te mniej znane również zachwycą Was swoją niezwykłością.

18 lis 2015

Tańce i śpiewy indyjskie

Tradycja recytacji wedyjskiej
Obrzędy i obchody świąt Opis Wedy obejmują ogromny zbiór tekstów poezji sanskryckiej, dialogu filozoficznego, mitu oraz rytualnych zaklęć. Zostały napisane przez Aryjczyków w Indiach ponad 3500 lat temu. Uważane przez Hindusów za podstawowe źródło wiedzy oraz za święte podstawy ich religii, Wedy uosabiają jedną z najstarszych na świecie żywych tradycji kulturowych. Nazwa Weda pochodzi z sanskryckiego słowa vid oznaczającego wiedzę. Dziedzictwo wedyjskie obejmuje wiele tekstów i interpretacji zebranych w cztery Wedy, powszechnie nazywane „Księgami wiedzy”, choć w rzeczywistości przekazywane były ustnie. Rygweda jest antologią świętych hymnów; Samaweda przedstawia muzyczne aranżacje hymnów z Rygwedy i innych źródeł; Jadźurweda obfituje w modlitwy i formuły ofiarne używane przez kapłanów, a Atharwaweda zawiera zaklęcia. Wedy ukazują również historyczną panoramę hinduizmu i oferują wgląd w początki rozwoju kilku fundamentalnych pojęć artystycznych, naukowych i filozoficznych, takich jak np. pojęcie zera. Wyrażone w wytwornym języku wedyjskim, który wywodzi się z klasycznego sanskrytu, wersy Wed były tradycyjnie recytowane podczas świętych obrzędów i ceremonii oraz wypowiadane codziennie w społecznościach wedyjskich. Mimo, że teksty te jako źródła wiedzy zostały spisane piętnaście wieków temu, po dziś dzień przekazywane są głównie ustnie. Nadzwyczajna wartość tradycji wedyjskiej leży nie tylko w bogactwie treści literatury przekazywanej ustnie, ale także w unikatowych technikach konserwacji tekstu, stosowanych przez bramińskich kapłanów, dzięki którym dziedzictwo to udało się zachować w stanie nienaruszonym przez ponad tysiąc lat. Aby mieć pewność, że dźwięk każdego słowa pozostał niezmieniony, przyszłych artystów od dzieciństwa kształci się w złożonych technikach recytacji. Te stare jak świat techniki oparte są na akcentach tonicznych, na unikalnym sposobie wymawiania każdej litery i na specyficznych konstrukcjach językowych.

                                               fuente: amilius-saibaba.blogspot.com


Taniec chhau
Inspiruje się epizodami z epopei, w tym Mahabharaty i Ramajany, lokalną kulturą i tematami abstrakcyjnymi. Jego trzy odrębne style wywodzą się z trzech regionów: Seraikella, Purulia i Mayurbhanj. W dwóch pierwszych przypadkach jest to taniec z maskami. Taniec Ćhau jest sciśle związany z regionalnymi świętami, zwłaszcza ze świętem wiosny, Chaitra Parva. Wywodzi się zapewne z rodzimych form tańca i praktyk wojennych. Słownictwo dotyczące ruchów tanecznych obejmuje techniki symulowania walki, stylizowane naśladownictwo ptaków i zwierząt oraz codzienne zajęcia domowe wiejskich kobiet. Nauka tańca Ćhau przeznaczona jest wyłącznie dla mężczyzn pochodzących z rodzin artystów lub ze społeczności lokalnych. Taniec wykonywany jest nocą na świeżym powietrzu przy dźwiękach tradycyjnych i ludowych melodii granych na instrumentach stroikowych, mohuri i shehnai. Rytm wybijany na bębnach dominuje nad akompaniamentem muzycznym.

                                                             fuente: ladanzadevida.com


                                                        fuente: hoteldelujoenespana.com                                        


Śpiew i tańce ludowe społeczności Kalbelia w Radżastanie
Są wyrazem tradycyjnego trybu życia społeczności Kalbelia. Jej przedstawiciele zajmujący się w przeszłości poskramianiem węży wyrażają swoje dawne zajęcie poprzez muzykę i taniec, uzyskując nowe i twórcze formy. Obecnie kobiety w długich czarnych spódnicach tańczą i wirują, naśladując ruchy węża. Akompaniują im mężczyźni na instrumencie perkusyjnym khandjari i na fujarce poongi, której tradycyjnie używano podczas chwytania węży. Tancerki mają tatuaże o tradycyjnych motywach, noszą biżuterię i stroje bogato zdobione kawałkami lusterek oraz haftem wyszywanym srebrną nicią. Śpiew, inspirowany mitologią, jest jednocześnie sposobem przekazywania wiedzy o niej. Niektóre specjalne tradycyjne tańce są wykonywane z okazji Holi, święta kolorów. Śpiew świadczy również o zdolnościach poetyckich przedstawicieli społeczności Kalbelia, znanych z tego, że potrafią spontanicznie układać słowa i improwizować muzykę podczas przedstawień. Śpiewy i tańce przekazywane z pokolenia na pokolenie wpisują się w tradycję ustną, która nie jest udokumentowana w żadnym opracowaniu czy podręczniku.

                                                 fuente: gypsymothmx.wordpress.com


                                              fuente: flordeloto-danzasdeindia.blogspot.com


Śpiew buddyjski w Ladakh
W klasztorach i wioskach regionu Ladakh buddyjscy lamowie recytują święte teksty ilustrujące ducha, filozofię i nauki Buddy. W regionie występują dwie postaci buddyzmu – mahayana i vajrayana. Działają tu cztery duże sekty: Nyngma, Kagyund, Shakya i Geluk. Każda sekta posługuje się kilkoma odmianami śpiewu, wykonywanego w czasie obrzędów, związanych z cyklem życia i ważnymi dniami w kalendarzu buddyjskim i prac rolnych. Śpiew ma umacniać stan ducha i morale narodu, przynosić oczyszczenie i wewnętrzną równowagę, by odpędzić złe duchy lub pomóc uzyskać błogosławieństwo różnych wcieleń Buddy, bodhisattwów, bóstw i rinpoczów. Śpiew wykonywany jest zespołowo, w świątyni, w pozycji siedzącej albo, z towarzyszeniem tańca, na dziedzińcu klasztoru lub prywatnego domu. Mnisi noszą specjalne stroje i wykonują gesty rąk (mudras), które wyobrażają boską istotę Buddy, a instrumenty takie jak dzwonki, bębny, cymbały i trąbki nadają śpiewom rytm i melodyjność. Adepci uczą się pod kierunkiem wymagających starszych mnichów, śpiewając święte teksty tak długo, póki nie wyuczą się ich na pamięć. 

                                                          fuente: www.unesco.org


Śpiew rytualny Sankirtan
Sankirtan– praktyka kultowa krysznaickiego ruchu religijnego bhakti, polegająca na zbiorowym (i najczęściej publicznym) śpiewaniu świętych imion boga. Szczególnie popularna w ruchu Hare Kryszna. Praktykowanie sankirtanu rozpoczął święty i reformator gaudija wisznuizmu – Ćajtanja Mahaprabhu w XVI wieku w Bengalu (Indie wschodnie). Współcześnie sankirtan jest propagowany na całym świecie przez Międzynarodowe Towarzystwo Świadomości Kryszny (ISKCON) i inne ruchy religijne wywodzące się z gaudija wisznuizmu. W ISKCON słowo sankirtan oznacza także rozpowszechnianie pism i książek lub wszelkiego rodzaju propagowanie religii.

                                                              fuente: iskconvellore.com

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz